حرمت بر خدا به نام اینکه «خدا گفته» هیچ فرآورده‌ای ندارد جز اینکه بدانیم آنچه را که به نام خدا به ما داده‌اند تصوّراتِ انسان است.

می‌خواهند دین را بزرگ کنند هستی‌ بخش را کوچک می‌کنند.
ما داریم فرآوردهٔ تفکّرات آباء و اجدادمان را در عقلمان هضم می‌کنیم یا چیزی که می‌فهمیم و به آن رسیده‌ایم؟
این دو مسئله‌ جداست.
آیا آنچه که از خدا در عنوان تقدیرات به ما می‌رسد عدل است یا ظلم است؟
آیا من و تو به همدیگر نزاع کنیم و بد کنیم بد است اما مثل همان را خدا بر ما پیاده کند خوب است؟ چه تفسیری دارد؟
از پایه و اساس بین انسان و خالقش جنگ فکری ایجاد می‌کند. این توحید زمینی است! این بدون سر و ته بودن است. آنچه که در آمار و ارقام مذهب در طول هزاران سال انسان را دور خودش گرداننده همین است. این سر و ته آن به هم نمی‌خواند، این آن را نقض می‌کند.

منبع:بنابر آنچه که در صحیح مُسلِم باب تحریمِ ظلم ۶۵۷۲ آمده است