✍️گاهی اوقات کافیست در مقابل روایات تاریخی، فقط و فقط چند سوال گذاشت و جواب و نتیجه را به خواننده واگذار کرد تا خود با محبت قوه عاقله ای که به عنوان یک انسان به او ارزانی شده است، پاسخ را شفاف دریابد.
تراژدی اسلم تُسلم، به همان نهضت آغازین پیغمبر برمی گردد، که به سران کشورها در نامه ای نوشت «اَسْلِم تُسْلَم» اسلام بیاورید تا سالم بمانید، یعنی اینکه اگر اسلام نیاورید با شما وارد جنگ خواهیم شد.
حال سوال این است
هدف نهایی ادیان آسمانی مگر غیر از بسط اخلاق و یادآوری انسانیت است، پس چطور ممکن است چنین دینی که با ضرب و زور شمشیر بر ملتی تحمیل شده، بدیهی ترین اصول خودش، «لااکراه فی الدین» را زیر پا گذاشته و برخلاف آن اقدام به بسط و گسترش آیینی نماید که ایمان و باور قلبی به صحت و سقم آن، لازمه اعتماد گرویدگان به آن است؟
جایگاه ایمان در این اجبار کجاست؟ مگر غیر از این است که جنس ایمان عاطفی بوده و جز در حالت رضایت در وجود آدمی ریشه نمی گیرد، آیا میتوان اجبار و اکراه را عملی راهبردی برای بسط دینداری برشمرد؟
