عرفان دو بخش است، یکی مربوط به زیرمجموعه ادیان است که با استفاده از مستندات دینی دنبال خدا می گردند یک بعدش ربطی به دین ندارد طیف فلاسفه است یا شعراست یا حکما، که این ها از مجاری دیگری دنبال خدا می گردند، در هر دو صورت هر دو گروه نباید حس کنند که به پروردگار عالم رسیدند، تمام جهات مختلفی که در شناسایی خدا به کار می آید فعلا در تشنگی و عطش است، یعنی انسان هیچ دریافتی درستی راجع به خدا نداشته، انبیا و پیامبران آب در هاون کوبیدند و شعرا و حکما هم یک دورنمایی را به تصویر کشاندند همانطوری که یک نقاش یک ذهنیتی دارد به روی صفحه می آورد یا فلاسفه که با فرمول های فلسفی می خواهند اثبات وجود خدا را بکنند، در حالی که در همه موارد ناتوانی کامل وجود دارد و هیچ چیزی عاید بشر نشده است.
