ایران چو اسیر است به الله

صبح و عصرم در فلج آمد پدید
روز و شب، تحویل آمد در شدید

این خدای هیچ و پوچ در ما جنایت می‌کند

➖مسبب اصلی کشتار، خداست. کتابش قرآن مملو است از آیات کشتن، تشویق به کشتن، ترغیب به کشتن.

این خدای هیچ و پوچ در ما جنایت می‌کند
روزی‌اش را بنگرید موشک نثارت می‌کند

➖این خدا آب و برق‌مان را که به روی ما بسته، حالا نوبت شخم زدن مملکت شده است.

مردم ما زیر این بار عذابت له شدند
بس کن ای صاحب قضای سوء، ملت پَر شدند

الله به ما هدیه چرا بمب دهی تو

➖دیروز عید غدیر بود که خدا به ملت ایران عیدی داد.

موشک بدهی نان ندهی آب ببندی به بشر، تو

➖«اِنَّ اللهَ هُوَ الرَّزَّاقُ ذُو الْقُوَّةِ الْمَتِينُ (۵۸ ذاریات)» قرآن می‌گوید: خدا روزی را می‌دهد با محکم بودن با سخت بودن. عیناً همین است، رزاقیت خدا بمب و موشک بود که به سر مردم مظلوم ایران رسید. «اِنَّ اللهَ هُوَ الرَّزَّاقُ» او روزی دهنده است، «ذُو الْقُوَّةِ الْمَتِينُ» با قوت و قدرت روزی می‌دهد. این قوت و قدرتش را الان مردم دارند می‌بینند!

ایران چو اسیر است به الله
در خون خودش غوطه‌ور و کشته ز الله

این زمین‌ها از عذابت سوخته

➖همه جا را سوزاندی به خاطر بستن آب باران به روی این ملت مظلوم.

چشم‌های تشنگانت بر توانت دوخته

➖می‌گوید «لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَ مَا فِي الْاَرْضِ (۶ طه)» برای خدا زمین‌ها و آسمان‌ها است. ای خدای ادیان، همه‌اش پیشکش تو، یک استخری را پر کن، یک سدی را پر کن!

خیر و شری که در این الهام است
خوب آن دررفته و شرش بسانی از لِه است

➖می‌گوید اسماءالحسنی دارد، اسماءایذایی هم دارد. اسماءالحسنای او را چه کسی دیده؟ مگر آنهایی که دستشان در جیب خداست!

خون دل می‌خورم و نیست جوابی به سوالم که مرا خوش آید

➖اسم خودش را گذاشته مسئول، اسم ما را هم گذاشته سائل، می‌گوید از من بخواهید، هرچه از تو می‌خواهیم عوضی جواب می‌دهی، دنیا را ملعونه کردی، معکوسه کردی.

خون دل می‌خورم و نیست جوابی به سوالم که مرا خوش آید
همه آفات و بلیّات ببارد ز سما، بر همگان سنگ آید

در این زندان غیبت ما اسیریم
به جرم بی‌ گناهی ما ذلیلیم

ما خدایان زمین را کشته‌ایم

➖خدای ادیان و مذاهب را از دل بیرون کردیم، تمام حواس‌هایمان به خدای واقعی است. ای خدای حقیقی که ما را انتخاب کردی به سمت و سوی تو بیاییم!

ما خدایان زمین را کشته‌ایم
دین و مذهب را ز دل بزدوده‌ایم

فرآوردهٔ این حیاتم چه بود؟
نشستن چو برخاستن هیچ بود

➖نشأت گرفته از این است؛ «ای هیچ ز بهر هیچ در هیچ مپیچ»!