شهر، بی صاحب شده

دیدبانی می‌کنی از خَلق خود
جان فشانی دیده‌ای از لعن خود

خانه به حصر آمده و حنجره بسته
منزل ما تحت زور، قافیه رسته

حال مرا گرفته قضای تند و تیزت
زجر فراوان دهد، خشم و غضب به امرت

تو احمقانه‌ترین خدای این زمینی

➖برای همین است که احمق‌ها را به بهشت می‌برد؛ «اَکْثَرُ اَهْلِ الْجَنَّةِ اَلْبُلَهَاءُ».

جامع شده عذابت از هر بساط ظلمی

به سرعت می‌گریزد رحمت از من
به تفسیر و به تفصیل آمده بخت بد من

چه کنم چه کنم، ورد زبان است
خدایا چه کنم، درد وصال است

کرب و بلا، ای حرم و پاتوق اصحاب عزا

کرب و بلا، ای حرم و پاتوق اصحاب عزا
به نینوا سفر شده محفل یاران لوا

در کرب و بلا غیر خدا هیچ نبودست
از شمر و عُمر، جنگل موحش که بدیدست

➖از دیدگاه خدای زمین:

چون علف هرزه‌ایم
که بی‌ خدا گشته‌ایم

شهر، بی صاحب شده
این مردم بیچاره را آفت شده

➖«هَلْ مِنْ مُغِيْثٍ یُغیْثُنِی» دیروز ابی عبدالله می‌گفت، امروز ملت ایران دارند می‌گویند «هَلْ مِنْ مُعينٍ یُعینُنی»، آیا کسی هست به ما بیچاره‌ها کمک کند؟!